​

Bu eser; ölüm karşısındaki kayıtsızlığımızı sorgulamamız için bir çağrı olarak yapıldı.

Günümüzde ölüm haberleri o kadar sık karşımıza çıkıyor ki, duruma karşı hissizleştiğimiz düşüncesindeyim. Birilerinin hayatta tutmak veya korumak için çırpındığı bedenler, morgda küçük kağıtlardaki numaralara veya kağıtların üzerindeki birkaç kelimelik yazılara dönüşüyor.

Eser, anonim bir fotoğraf ve morgdaki bedenleri tanımlamak için kullanılan küçük kağıtlardan oluşuyor.
Karşıdan baktığımızda görülen kağıtların arkasında, esere sağdan veya soldan baktığımızda görüyoruz ki bu birkaç anlamsız sayı veya harfin arkasında insanlar, ömürler var. Bu yüzlerin sahaftan alınmış anonim bir fotoğrafa ait olmasını tercih ettim çünkü kaybı olan kimseyi kişisel bir yerden rahatsız etmek istemiyorum.

Kağıtların üzerinde, morgdaki kimliği belirsiz bedenler için yazılan kodlarda kullanmayı tercih ettiğim “evlat" sözcüğü ise temel mesajı pekiştiriyor: Ölen her beden bir annenin evladı olarak dünyaya gelmiştir, sahipsiz değildir. Ve hepimiz aslında, farklı bedenler için de olsa, benzer bir yas duygusunda birleşiyoruz.

Eserin yanına yerleştirilen, 40 dakikada bir çalan saat ise tıbbi protokollere göre kalbi duran kişiyi canlandırmak için doktorların çabalamakla yükümlü olduğu yaşam ile ölüm arasındaki kırılgan eşiği temsil ediyor.

"Bir Ömürlük Kağıtlar", her gün duyduğumuz ölüm haberlerine karşı hissizleşmemizi biraz olsun kırmak amacıyla, morglardaki birkaç temsili kelime veya harfe dönüşmüş bedenlere ve bu bedenlerin arkasında duran yaşam hikayelerine saygı duruşunda bulunuyor.

Yas, yalnızca bireysel kayıplarda değil, her ölüm haberinde kolektif insanlık deneyimimizin bir parçasıdır.

This work was created as a call to question our indifference to death.

Today, we encounter death notices so frequently that I believe we have become desensitized. Bodies that someone once struggled to protect and keep alive are reduced to small pieces of paper with numbers or a few words in morgues.

The work consists of an anonymous photograph and small tags used to identify bodies in the morgue.

When viewed from the front, only papers are visible; but when viewed from the side, it becomes clear that behind those seemingly meaningless numbers or letters lie people—entire lifetimes. I intentionally chose a found anonymous photograph because I did not want to disturb anyone who might personally relate to a loss.

The word “child,” which I chose to include on the morgue tags instead of random codes for unidentified bodies, reinforces the central message: every person who dies was once born as someone’s child—they are not without belonging. And in truth, we all share a similar sense of grief, even for different bodies.

The clock placed next to the installation chimes every 40 minutes, symbolizing the fragile threshold between life and death—based on medical protocols requiring doctors to attempt resuscitation of someone whose heart has stopped.

“Papers for a Lifetime” pays tribute to the lives behind the few symbolic words or letters that bodies in morgues are reduced to—aiming to shake us out of our emotional numbness to daily news of death.

​

Grief is not only present in personal loss; it is part of our collective human experience with every reported death.