Yalnızlaşma Üzerine serisi, bireyin kalabalıklar içinde hissettiği duygusal yalnızlığa odaklanır. Topluma uyum sağlama çabası, bireysel benliği silikleştirir. Bu işler, aidiyetin bazen bir yabancılaşma biçimi olabileceğini sorgular ve toplumsal yapılar içinde kendini gerçekleştiremeyen bireyin içsel yalnızlığını görünür kılar.

 

Bu seride, “yalnızlık” kavramını yalnız kalmakla sınırlamayan, duygusal bir yalnızlaşma halini araştırıyorum. İngilizcedeki loneliness kelimesinin Türkçeye yalnızca fiziksel bir durumu çağrıştırarak çevrilmesi, beni bu kavramın hissettirdiklerini görsel dile dökmeye yöneltti. Aristoteles’in insanı “zoon politikon” olarak tanımlaması, yani kişinin kendini ancak toplum içinde gerçekleştirebilmesi fikriyle yola çıktım. Bu serideki çalışmalar, henüz kendini gerçekleştirememiş bireylerin bir araya gelerek oluşturduğu toplulukların yarattığı aidiyet baskısına odaklanıyor. “Bir” olmadan “çokluğun” içinde var olmaya çalışan bireylerin kırılganlığını anlatmayı amaçlıyorum.

​

The On Loneliness series focuses on the emotional solitude individuals feel amid crowds. The effort to adapt to society often diminishes one's sense of self. These works question whether belonging can sometimes be a form of alienation and make visible the inner loneliness of those who cannot realize themselves within social structures.

 

In this series, I explore a state of emotional isolation that goes beyond simply being alone. The fact that the English term loneliness is translated into Turkish in a way that suggests only physical solitude led me to express the deeper emotional layers of the concept through visual language. Inspired by Aristotle’s notion of the human as a zoon politikon—a being who can only fulfill themselves within society—I examine the pressure of belonging in communities formed by individuals who have not yet realized themselves. The works aim to convey the fragility of those who try to exist within the collective before becoming whole as individuals.